تألیف استاد پیرنیا

تدوین: غلامحسین معماریان

ناشر: دانشگاه علم و صنعت چاپ ۱ تا ۸

سال ۱۳۷۱

تجدید چاپ: چاپ   ۲۰ – ۱۳۹۲    نشر سروش دانش

تعداد صفحات: ۳۹۱      قطع وزیری

این کتاب بخش دوم درسهای استاد پیرنیا در دانشکده معماری بین سالهای ۱۳۶۵ تا ۱۳۷۰   را در برمی گرفت.

سپس پس از پرداختن به سبک شناسی در نیمسال نخست ، بحث درباره ی اندام های معماری در دوران اسلامی ارایه می شد .

. با توجه به اینکه اندامهای معماری ایرانی را می توان در دو دوره تاریخی پیش و پس از اسلام دید و تعدد آنها به گونه ای است که در ظرف زمانی یک کلاس نمی گنجید استاد پیرنیا صرفاً به اندامهایی که در دوران اسلامی شکل گرفته و یا رواج یافته اند می پرداخت. برخی عناوین کتاب شامل موارد زیر می باشند:

شهر

خانه

مدرسه

مسجد

کاروانسرا

باغ

ساختمانها درون و برون شهری

و….

تألیف: استاد محمد کریم پیرنیا

تدوین:‌ غلامحسین معماریان

ناشر: پژوهنده – معمار

۱۳۸۲

 چاپ سیزدهم:  نشر سروش دانش ۱۳۹۲

تعداد صفحات: ۳۷۲ (قطع وزیری)

سبک شناسی معماری ویرایش جدید کتاب شیوه های معماری ایرانی است که در زمان حیات استاد پیرنیا به چاپ رسید. کتاب قبلی کاملاً دگرگون شد. تمامی متن بازبینی و ویرایش گشت. از نقشه های یکدست و با ترسیم مجدد استفاده شد و در مجموع ساختار گرافیکی کار نیز تغییر یافت.

این کتاب تصویری روشن از چند هزار سال تاریخ معماری ایران را در اختیار مخاطبان خود قرار می دهد.

این کتاب در حال حاضر مرجع درسی دانشجویان معماری می باشد و توانسته است جایگزینی مناسب برای کتابهای مشابه خارجی باشد.

نخستین بار استاد حدود ۳۵ سال پیش، سبک شناسی را با مقاله ای کوتاه معرفی کردند و پس از آن در دیگر مقالات،  کتب و جزوات درسی درباره آن نگاشتند.. سبک شناسی معماری ایران نخست در سال ۱۳۴۷ در مجله باستانشناسی و هنر ایران به چاپ رسید. سپس استاد در نوشته های گوناگون که نام آنها در آخر همین کتاب آمده است، آنرا گسترش دادند تا اینکه بخش بزرگی از یک نیم سال تحصیلی درس معماری اسلامی برخی از دانشکده ها به این بحث اختصاص داده شد. نگارنده بین سالهای ۱۳۶۵تا ۱۳۷۱ در کنار جناب آقای مهندس میرلطیفی استاد محترم گروه معماری دانشکده هنـرهـای

زیبا، افتخار همکاری در درس معماری اسلامی را با استاد بزرگوار داشت. در آن هنگام بیماری استاد اجازه نگارش کتاب را به ایشان نمی داد. بنابر وظیفه^ء بزرگی که در قبال این استاد بزرگ و جامعه

تشخیص سبکها با توجه به تفاوتهای کیفی و کالبدی اندامهای معماری و با توجه به محل رواج آنها است. نمود این ویژگی در نام گذاری ایرانی سبکها ددیده می شود. مستشرقین و بررخی از محققین ایرانی سبکها را با نامهای بیگانه معرفی می کنند.  نامیدن سبکها با نامهایی چون عرب، غزنوی، سلجوقی، مغول، تیموری و …. برای کشور و مردمی که خود تولید کننده سبک بوده اند دردآور است. در سرزمین ایران هنر معماریی شکل می گیرد، هنرمند ایرانی آنرا به اوج خود می رساند و در نهایت قبایل و اقوامی که خود در بیابانگردی به سر می بردند و برخی از آنها این ملت را قتل عام کردند و از سر آنها مناره ساختند، نام خود را بر آن هنر به یدک می کشند. شاید اگر آن اقوام چنین نامگذاری را  می دیدند خود به شگفت می آمدند اما در عصر ما یکبار دیگر نام آنها زنده شد و اگر همین روش ادامه یابد برای آیندگان نیز زنده خواهد ماند.

بنابر وظیفه^ء بزرگی که در قبال این استاد بزرگ و جامعه فرهنگی کشور احساس می کردم تصمیم به گردآوری درسهای ایشان گرفتم.  برای این کار، نخست از درسهای ایشان یادداشت برداشته شد و در جلسات هفتگی، کاستی های کار را با استاد مرور کرده و پس از آن صفحه آرایی ابتدایی از کار صورت می گرفت. هرچند که استاد پیرنیا نظرات مشخصی درباره سبکهای گوناگون و بناهای آن داشتند اما در مراجعه دادن دانشجویان به متخصصین و صاحبنظران دیگر کوتاهی نمی کردند. هنگام بحث درباره مسجد جامع اصفهان و اردستان همیشه از دکتر باقر آیت الله زاده شیرازی سخن می گفتند و یا درباره بناهای خراسان، دانشجویان را به آثار آقای مهندس یعقوب دانشدوست ارجاع می دادند.